چند روز پیش برای پیاده روی به بوستان جنگلی نزدیک خانه مان رفته بودم.تابلوی نصب شده روی یک درخت توجهم را جلب کرد.نزدیک شدم. روی تابلو از قول درخت نوشته شده بود.((من به تنهایی هر سال22کیلوگرم دی اکسید کربن جذب می کنم تا شما بهتر نفس بکشید.فقط از شما می خواهم بگذارید زنده بمانم.))

بعد از ان روز تا مدت ها ان جمله رهایم نمی کرد.یک جورهایی عذاب وجدان گرفته بودم.اخر ما ادم ها چه بلایی بر سر درختان و کره زمین اورده ایم!به ان ها که رحم نمی کنیم هیچ دلمان برای خودمان هم نمی سوزد!

درختان سهم زیادی در ابادانی و نشاط زمین دارند.جنگل ها شش های کره زمین محسوب می شوند.درخت به همه مهربانی می کند.صمیمانه اغوش خود را به روی پرندگان و حیوانات می گشاید تا  اشیانی گرم برایشان باشد.برای زمین اکسیژن تولید می کند.چوبش خانه ها را گرم می کند و ده ها فایده دیگری که می توان از ان ها نام برد.

راستش از ان روز هر درختی را می بینم از رویش شرمنده می شوم!دنیای صنعتی امروز سبب تخریب جنگل ها و نابودی فضاهای سبز و پژمردگی و مرگ گل و گیاه شده است.صفا و یکدلی را از مردم صنعت زده گرفته و روانشان را رنجور و افسرده ساخته است و حال اخرین روزنه های امید ما جنگل ها و دشت های خرم و مزرعه های سر سبزند.دانشمندان خطرات افات صنعتی را بیش از بلایای طبیعی دانسته اند.براساس احیای دوباره محیط زیست و برگرداندن سرزندگی و شادابی به زمین عامل مهمی در ایجاد روحیه نشاط و امید در انسان هاست.

دوستانی که اکنون دارید پست من رو می خونید بیا به هم قول بدهیم از این پس به درختان و طبیعت احترام بیشتری بگذاریم و سهم خود را از ان ها مراقبت و نگهداری کنیم هر سال چند نهال بکاریم به درختان و گیاهان اسیب نرسانیم و زباله در طبیعت نریزیم و دوست مهربان طبیعت باشیم.